Ο πόνος στο αυτί είναι ένα σημαντικό σύμπτωμα του παιδιού και δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητος. Είναι κλασικό σφάλμα να ρίχνονται ωτικές σταγόνες σε ένα αυτί που πονάει, λάδι ή οινόπνευμα. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Τα γιατροσόφια μπορούν να προκαλέσουν πολύ κακό σ” αυτό το ευαίσθητο όργανο.
Το παιδί θα πρέπει να εξεταστεί από γιατρό. Όταν διαγνωστεί ωτίτιδα, θα πάρει το κατάλληλο αντιβιοτικό, συνήθως αμοξυκιλίνη, για 10 ημέρες. Το πιο σωστό είναι μετά το τέλος της θεραπείας το παιδί να επανεξεταστεί.
Βιβλιογραφικά συνιστάται να μη δίνεται με τα πρώτα συμπτώματα αντιβίωση αλλά να εξετάζεται το παιδί (ωτοσκόπηση), να δίνονται παυσίπονα και αποσυμφορητικά ( φυσιολογικός ορός για ρυνοπλύσεις) και να επανεξετάζεται μετά από 36 ώρες. Αν παραμένει η εικόνα της ωτίτιδας να δίνεται η αντιβίωση. Σε ωτίτιδες που χρειάσθηκε παρακέντηση (δηλαδή βαριές ωτίτιδες) η καλλιέργεια έδειξε: σε ποσοστό 30% μικρόβιο, 30% ιό, και 30% το υγρό ήταν άσηπτο, δηλαδή δεν αναπτύχθηκε κάποιος μικροοργανισμός. Σύμφωνα λοιπόν με τα νούμερα αυτά σε βαριές ωτίτιδες μόνον το 30% χρειάζεται αντιβίωση. Δηλαδή είναι μια πάθηση, που εν γνώσει των γιατρών, υπερθεραπεύεται. Για τον πόνο που προκαλείται στο αυτί, η πιο σωστή αντιμετώπιση είναι να δοθεί κάποιο παυσίπονο (παρακεταμόλη, μεφαιναμικό οξύ. Όχι ωτικές σταγόνες, χωρίς συμβουλή γιατρού. Και το συντομότερο να δει το παιδί ο γιατρός.
Προσοχή! Παρατηρείται συχνή εμφάνιση ωτίτιδας στα βρέφη που οι μητέρες έχουν την κακή συνήθεια να τα ταΐζουν ξαπλωμένα ή να τους αφήνουν το μπιμπερό με γάλα στο μαξιλάρι μέχρι να αποκοιμηθούν. Είναι ολέθρια συνήθεια, διότι τα βρέφη έχουν μικρή και ευθεία ευσταχιανή σάλπιγγα (είναι ο σωλήνας που συνδέει το φάρυγγα με το αυτί) και το γάλα, που σημειωτέον είναι το καλύτερο καλλιεργητικό υλικό για την ανάπτυξη μικροβίων, εύκολα κυλάει μέσα σ” αυτήν όταν το μωρό είναι ξαπλωμένο.
Ένα παιδί που κάνει συχνές ωτίτιδες πρέπει να ελεγχθεί μήπως έχει υπερτροφικές αδενοειδείς εκβλαστήσεις («κρεατάκια»). Οπότε και είναι ένδειξη να βγουν για να απαλλαγεί το παιδί από τις ωτίτιδες και την πιθανή μόνιμη βλάβη των αυτιών του. Να κόψει το μπιμπερό
(υπενθυμίζεται ότι σταματάμε το μπιμπερό τον πρώτο χρόνο της ζωής και ότι τα θηλάζοντα βρέφη έχουν σημαντικά πιο λίγα επεισόδια ωτίτιδας, συγκρινόμενα με τα παιδιά που παίρνουν ξένο γάλα) και τις πιπίλες. Επίσης η μητέρα πρέπει να συνηθίσει τη συχνή χρήση του φυσιολογικού ορού για πλύσεις της μύτης (μετά τα 3 χρόνια τα παιδιά μπορούν να εκπαιδευθούν να πλένουν τη μύτη με τον ορό, μόνα τους. Έτσι δεν θα αντιδρούν έντονα σε μια δυσάρεστη θεραπεία). Το μάσημα της τσίχλας σε παιδιά πάνω από 4 χρονών βοηθάει στον καλύτερο αερισμό του αυτιού άρα σε λιγότερες ωτίτιδες.
ΠΗΓΗ: www.iatropedia.gr
