Μαγιό, πετσέτες, αντηλιακά, λίγα ρούχα για όλους και κλείσαμε τις βαλίτσες. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο η μαμά, ο μπαμπάς, τα παιδιά… δίνουμε ένα φιλί στη γιαγιά και Φύγαμε!
Όλα καλά μέχρι εδώ; Για πάμε λίγες λέξεις πίσω… γιαγιά!
Η γιαγιά και φέτος θα μείνει πίσω στο σπίτι μόνη της. Θα χαμογελάσει με τα φιλιά του αποχαιρετισμού και μόλις το αυτοκίνητο χαθεί από τα μάτια της… η θλίψη θα έρθει στο πρόσωπό της.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, μένει πάντα μόνη. Όσο ζούσε ο άντρας της είχε την παρέα της δεν την ένοιαζε, τώρα όμως… Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες εκατοντάδες ηλικιωμένοι μένουν μόνοι στα σπίτια τους, καθώς οι δικοί τους άνθρωποι πηγαίνουν διακοπές. Έτσι και η κυρία Μαρία θα μείνει μόνη στο μικρό της διαμέρισμα στα Πατήσια, που διατηρεί τα τελευταία χρόνια δίπλα στο γιο της. Αν την ρωτήσεις, θα σου πει πως δεν την πειράζει που θα φύγουν τα παιδιά, πρέπει σου λέει να κάνουν διακοπές, να ξεκουραστούν, να χαρούν τον ήλιο και την θάλασσα. Άλλωστε ο γιος της, της εξήγησε πως τα χρήματα που έβαλαν στην άκρη, δεν φτάνουν να νοικιάσουν και άλλο δωμάτιο στο ξενοδοχείο για να την πάρουν μαζί. Κρίση, δυστυχώς. Αυτή βέβαια ξέρει πως και πριν την κρίση την άφηναν πίσω στο σπίτι, αλλά δεν πειράζει, δεν κρατάει καμία κακία στο παιδί της. Καταλαβαίνει
Δεν θα μείνει μόνη της λέει, θα πηγαίνει να βλέπει τις φίλες της που και αυτές μόνες είναι, βέβαια οι πόνοι στα πόδια και την μέση την λυγίζουν αλλά δεν βαριέσαι, θα σφίξει τα δόντια και θα τα καταφέρει. Θα πάει και μια και ίσως και δύο φορές! Και ίσως όλες μαζί να πάρουν το τράμ και να φτάσουν μέχρι την θάλασσα. Αλλά και πάλι, είναι δύσκολο λέει, γιατί η φίλη της η Ελένη δεν κάνει περισσότερα από 5 με 10 βήματα. Η ιδέα να πάρουν το αναπηρικό καροτσάκι, δεν είναι καθόλου καλή, γιατί καμία δεν είναι στην θέση να το σπρώχνει. Είμαστε όλες σαράβαλα λέει και σκάει στα γέλια! Δεν πειράζει, θα πηγαίνει να τις βλέπει και ας μείνουν σπίτι, άλλωστε δεν της λείπει και τόσο η θάλασσα. Τόσα χρόνια, την χάρηκε μαζί με τον άντρα της.
Θα βλέπει και λίγο τηλεόραση ε, που και που θα την παίρνουν και κανένα τηλέφωνο τα παιδιά, να της πουν, πως περνάνε… θα περάσουν οι μέρες. Πέρυσι 15ημέρες έλειπαν 2φορές της τηλεφώνησαν (ψιθυρίζει), φέτος όμως (ανεβαίνει η ένταση της φωνής) της υποσχέθηκαν πως θα της τηλεφωνούν πιο συχνά.
Οι νύχτες είναι δύσκολες. Τα βράδια η κυρία Μαρία νιώθει μόνη αλλά και φοβισμένη. Ξέρετε λέει, πόσοι διαρρήκτες παρακολουθούν τις πολυκατοικίες ώστε να δουν ποια διαμερίσματα είναι άδεια και σε ποια μένουν ηλικιωμένοι; Της προάλλες μπήκαν 3 άνδρες στο σπίτι μιας γειτόνισσας της, είπαν πως είναι από την ΔΕΗ και πως υπάρχει βλάβη. Ευτυχώς μία άλλη γειτόνισσα που τους είδε, ενημέρωσε αμέσως την κόρη της και τον γαμπρό της, οι οποίοι έφτασαν μέσα σε ένα λεπτό, και έσωσαν την γιαγιά. Αυτό τρέμει η κυρία Μαρία, τα βράδια, μην μπει κανείς στο σπίτι της.
Βέβαια, συνεχίζει, ο γιος της είπε αν συμβεί οτιδήποτε να τον πάρει αμέσως τηλέφωνο. Εντάξει θα τον πάρει, αλλά πότε θα φτάσει; Πως θα έρθει για να την βοηθήσει; Να αυτά σκέφτεται και στεναχωριέται. Όταν είχε τον άντρα της ήταν όλα αλλιώς… Ένιωθε μια ασφάλεια.
Η άλλη η φίλη της, η Νίτσα που ζει στο γηροκομείο λέει πως δεν έχει αυτό το πρόβλημα, νιώθει ασφάλεια εκεί. Αλλά αυτήν τα παιδιά της πηγαίνουν 2 φορές τον χρόνο για να την δουν έχουν πολλές δουλειές λένε. Η κόρη της είναι δικηγόρος πολύ καλή!!! Και ο γιος της γιατρός, από τους πιο γνωστούς στην Αθήνα! Είναι πολύ καλοί επαγγελματίες και οι δύο μα… (ψιθυρίζει) δεν είναι άνθρωποι. Είναι άσχημο να ζεις στο γηροκομείο, άγριο πράγμα… μακριά από την οικογένειά σου. Ας τα κορίτσι μου…
Ευτυχώς αυτή δεν έχει τέτοια προβλήματα, έχει την γκαρσονιέρα της και είναι κυρία. Έχει και την σύνταξη που της άφησε ο μακαρίτης ο άντρα της δεν παραπονιέται. Βοηθάει και τον γιο της οικονομικά, ε! τα παιδιά έχουν πολλά έξοδα λέει, αυτή τι να τα κάνει τα λεφτά, μασούρια; Και πάλι βάζει τα γέλια!
Αχ, εδώ πρέπει να κατέβω παιδί μου, έφτασα μου λέει και την βοηθάω να σηκωθεί και να κατέβει τα σκαλοπάτια του λεωφορείου. Να είσαι καλά κορίτσι μου, να ‘σαι πάντα καλά και να προσέχεις την μανούλα σου.
Την κυρία Μαρία την γνώρισα χθες, μέσα στο λεωφορείο. Ήταν μία απίστευτη γνωριμία, εκεί μέσα στην σιωπή, άρχισε να μου μιλάει. Έτσι ξαφνικά, χωρίς καν να ρωτήσει το όνομά μου, άρχισε να μου εξηγεί την κατάσταση στην οποία ζει τις τελευταίες μέρες. Το βλέμμα της, την μια στιγμή ένιωθες πως σε διαπερνούσε, και την άλλη πως ήταν χαμένο. Ήθελε να μου πει πως ήταν μόνη. Ήθελε να μου πει, για τους φόβους και τις αγωνίες της. Αλλά ταυτόχρονα, ξόρκιζε κάθε φόβο της, με ένα υπέροχο γέλιο. Την έβλεπα να με κοιτάζει, ενώ το λεωφορείο έφευγε και σκέφτηκα όλους αυτούς τους ανθρώπους που μένουν μόνοι σε αυτήν την απέραντη πόλη, όταν οι δικοί τους άνθρωποι φεύγουν για διακοπές. Αυτές τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αυτοί οι άνθρωποι μένουν στο σπίτι τιμωρημένοι, το διαμέρισμα τους μετατρέπετε σε φυλακή και ξέρετε ποιο είναι το έγκλημα που έχουν διαπράξει; Είναι ηλικιωμένοι!
Γράφει: Κία Παπαδοπούλου
ΠΗΓΗ: www.healthpress.gr
