Τετάρτη 29 Ιανουαρίου. Ο μικρός δεν είναι καλά και παιδίατρος συνιστά να τον πάμε στο Νοσοκομείο Χανίων για εξετάσεις.
Νωρίς το απόγευμα – με βαριά καρδιά και με αγωνία για το τι θα αντιμετωπίσουμε – πάμε στο τμήμα Επειγόντων.
Παίρνουμε το «εισιτήριο» προτεραιότητας και πάμε στο Παιδιατρικό τμήμα.
Πρώτη εντύπωση: Συμπαθητικός ξεχωριστός χώρος με ένα τραπεζάκι και λίγα «παιχνίδια» για τα παιδιά.
(Πρόταση: Ένας πάγκος που είχε τοποθετηθεί – δεν γνωρίζω γιατί – ίσως να μπορεί να αφαιρεθεί για να «ανοίξει» ο χώρος και να μπουν και κάποια ακόμη παιδικά όπως ένα «πάρκο» για τα μικρότερα).
Περιμένοντας και προκατειλημμένοι για τα χειρότερα, βλέπουμε μια νοσηλεύτρια να βγαίνει κάθε τόσο και να ρωτά κάθε γονιό για το τι έχει το παιδί του.
Καταλαβαίνουμε πως θέλει να δει μήπως υπάρχουν πιο επείγοντα για να δοθεί προτεραιότητα. Όπως σε ένα μωράκι 40 ημερών το οποίο το είδαν αμέσως μόλις ήρθε με την μαμά του.
Μόλις ήρθε η σειρά του μικρού για να εξεταστεί, δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να καταρριφθεί η όποια προκατάληψη και ανησυχία.
Ο ειδικευόμενος γιατρός που είχε βάρδια, μια ακόμη γιατρίνα, η νοσηλεύτρια, μας ΑΚΟΥΣΑΝ με υπομονή . Καλύτερα, αφουγκράστηκαν με προσοχή την ανησυχία που είχαμε για την υγεία του μικρού.
Ακολούθησε η εξονυχιστική κλινική του εξέταση από κάθε άποψη και μετά από αυτό, με σεβασμό μας είπαν πως πρέπει να γίνουν εξετάσεις αίματος οι οποίες θα ήταν έτοιμες σε μιάμιση ώρα. Μάλιστα αισθάνθηκαν την ανάγκη να ζητήσουν και συγνώμη για το ότι θα έπρεπε να περιμένουμε.
Σε λιγότερο από μιάμιση ώρα, οι εξετάσεις ήταν έτοιμες.
Ακολούθησε νέα εξονυχιστική και αναλυτική εξέταση πριν καταλήξουν σε ένα – ευτυχώς για μας – καλό αποτέλεσμα.
Με μια κουβέντα:
Αισθανθήκαμε σαν να είμαστε στο καλύτερο ιδιωτικό ιατρείο για παιδιά και ακόμη καλύτερα.
Και όλα αυτά χωρίς ούτε ένα ευρώ και μόνο με το βιβλιάριο του ΙΚΑ.
Υ.Γ.
Για όσους σκεφτούν «πονηρά» , τους λέω πως δεν ήξεραν πως είμαι δημοσιογράφος.
