Οι υποχρεώσεις τις καθημερινότητας πολλές. Οι απαιτήσεις της δουλειάς ή …. της εύρεσης εργασίας ακόμη περισσότερες. Ο χρόνος που μένει να περάσουμε με την οικογένειά μας, τους φίλους μας ή ακόμη και μόνοι μας μηδαμινός έως ανύπαρκτος. Οι φράσεις «δεν προλαβαίνω», «τρέχω», «τρέχω και δεν φτάνω», «δεν μου φτάνει το 24ωρο» και άλλες παρόμοιες είναι οικείες σε όλους. Τόσο να τις χρησιμοποιούν, όσο και να τις ακούν. Οι «ατζέντες» των περισσότερων είναι πλήρεις, χωρίς πολλά περιθώρια αλλαγής ή παρέκκλισης από το πρόγραμμα.
Και ενώ το να έχει κάποιος άνθρωπος πολλά να κάνει και να γεμίζει το πρόγραμμά του θα μπορούσε να είναι ευχάριστο, σπουδαίο έως και επιθυμητό, η σημερινή, γεμάτη άγχος καθημερινότητα έρχεται να το διαψεύσει. Γιατί; Θα θέλαμε να μην κάνουμε πράγματα; Θα θέλαμε να μη δουλεύουμε; Θα θέλαμε να μην υπάρχουν προκλήσεις; Η απάντηση για τους περισσότερους είναι «Όχι». Τότε; Τι συμβαίνει;
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μια μόνιμη αίσθηση ότι «δεν προλαβαίνω και αγχώνομαι να τα προλάβω». Αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν ένα πράγμα να κάνουν είτε δέκα νοιώθουν, ένα μόνιμο κυνηγητό μέσα τους. Μια διαρκή αγωνία. Αγχώνονται για τη βόλτα που έχουν κανονίσει, αγχώνονται για τις δουλειές που έχουν να κάνουν, αγχώνονται για το πότε θα κοιμηθούν. Σαν να μην μπορούν να τα χωρέσουν όλα στο πρόγραμμά τους, όσα κι αν είναι αυτά. Αυτοί οι άνθρωποι, είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν πει ποτέ «όχι» – κι αν έχουν πει νοιώθουν φοβερές τύψεις και θα φροντίσουν να επανορθώσουν σύντομα. Είναι οι άνθρωποι που πρέπει να έχουν ευχαριστημένους όλους τους ανθρώπους που είναι κοντά τους. Που σκέφτονται «να μην στεναχωρήσουν» και που τελικά δεν αντέχουν να ακούσουν τον εαυτό τους. Νοιώθουν εξαντλημένοι – χωρίς απαραίτητα να έχουν πραγματικά κουραστεί – και τεντωμένοι. Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν να ακούσουν τον εαυτό τους έχουν πολύ βαρύ καθημερινό πρόγραμμα και γεμάτη ατζέντα. Χωρίς όμως απόλαυση και χωρίς ικανοποίηση. Όσο γεμάτο κι αν είναι το πρόγραμμά τους, όσα κι αν πρόλαβαν να κάνουν σήμερα, στο τέλος της ημέρας θα υπάρχει μόνο ένα τέντωμα, ένα κενό και καθόλου ευχαρίστηση.
Η σημερινή πραγματικότητα, η καθημερινότητα των τριών τελευταίων ετών έχει πραγματικά δημιουργήσει νέα δεδομένα. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι όποιοι παλεύουν – είτε αναγκάστηκαν, είτε επέλεξαν να παλεύουν – με αυτά τα νέα δεδομένα. Κλήθηκαν να παράγουν καινούριες λύσεις, να διαμορφώσουν την καθημερινότητά τους με διαφορετικό τρόπο, να γεμίσουν ή να αλλάξουν τις ατζέντες τους, «να τρέχουν», «να μην προλαβαίνουν», «να κουράζονται». Μέσα στις καινούριες ή διαφορετικές λύσεις που παράγουν και στις ικανότητες ή δυνατότητες που ανακαλύπτουν για τον εαυτό τους, πρέπει να βρουν και διαφορετικούς τρόπους να απολαμβάνουν και να χαίρονται.
Είναι πολύ σημαντικό η καθημερινή ατζέντα όλων να περιλαμβάνει την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση. Για κάποιους μπορεί να είναι η ίδια η δουλειά, για κάποιους το ίδιο το «τρέξιμο», για κάποιους άλλους η μουσική. Μέσα στα καινούρια ή τα παλιά δεδομένα, ο καθένας οφείλει στον εαυτό του λίγο χρόνο απόλαυσης. Μέσα στις καινούριες λύσεις και δυνατότητες που καλούμαστε να παράγουμε, οφείλουμε να βρούμε και νέους τρόπους να χαιρόμαστε.
Γιατί τελικά αυτό είναι η «εξοικονόμηση χρόνου»: η απόλαυση. Για τον καθένα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική. Όμως χρειάζεται να υπάρχει. Τότε σίγουρα η καθημερινή «ατζέντα» του κάθε ανθρώπου παίρνει άλλη μορφή. Το ίδιο και οι σχέσεις, και η δουλειά, και ο ίδιος.
Γράφει: Χαρίλα Τριανταφυλλιά, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, MSc.
ΠΗΓΗ: www.genenutrition.gr
