Tο σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών ή αλλιώς κήλη των αθλητών (sportsman’s hernia), είναι μια πολύ γνωστή πάθηση που αντιμετωπίζουν αρκετοί αθλητές κυρίως ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές κ.α με πόνους στη βουβωνική χώρα που δεν τους επιτρέπει να αγωνίζονται κανονικά και συχνά εγκαταλείπουν ακόμα και την καριέρα τους.
Ο αθλίατρος θα πρέπει να είναι ενήμερος για την πολυπλοκότητα των παθήσεων αυτών και τις πολλές διαγνώσεις που μπορεί να κρύβονται και θα πρέπει να πραγματοποιεί τον έλεγχό του με συστηματικό τρόπο. Η σωστή διάγνωση έχει μεγάλη σημασία για τη διασφάλιση της σωστής θεραπείας. Ο ιατρός θα πρέπει να παραπέμψει τον αθλητή σε απόλυτα εξειδικευμένα χειρουργικά κέντρα με υψηλά ποσοστά επιτυχίας στη συγκεκριμένη επέμβαση. Μόνο έτσι θα μπορέσουν οι αθλητές να αναρρώσουν γρήγορα και να επιστρέψουν εγκαίρως στον αθλητικό χώρο.
«Κήλη» των αθλητών
Οι τραυματισμοί της βουβωνικής χώρας αποτελούν το 2 έως 5 % όλων των αθλητικών τραυματισμών. Η πρώιμη διάγνωση και σωστή θεραπεία έχουν μεγάλη σημασία προκειμένου να μην γίνουν αυτές οι ενοχλήσεις χρόνιες, με καταστροφικές συνέπειες στην καριέρα των αθλητών. Καταπονήσεις των προσαγωγών και συμφυσιίτις είναι τα πιο συχνά μυοσκελετικά αίτια βουβωνικού άλγους στους αθλητές. Συχνά οι δύο αυτές καταστάσεις μοιάζουν και η διάγνωσή τους είναι δύσκολη. Άλλα αίτια βουβωνικού άλγους περιλαμβάνουν την κήλη των αθλητών, τη ρήξη οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού τόνου, τη θυλακιϊτιδα λαγονοψοϊτου, κατάγματα, συμπίεση νεύρων και το σύνδρομο «snapping hip».
Η διάγνωση του βουβωνικού άλγους στους αθλητές είναι δύσκολη για δύο λόγους: 1) η ανατομία της περιοχής είναι πολύπλοκη και 2) συνήθως συνυπάρχουν 2 με 3 διαφορετικοί τραυματισμοί. Ο ιατρός θα πρέπει πρώτα να αποκλείσει όλες τις πιθανές ενδοκοιλιακές παθήσεις, όπως προβλήματα του ουροποιητικού, πόνους από τη μέση και παθήσεις της κατ” ισχίον άρθρωσης. Όταν αποκλειστούν τα παραπάνω, μπορούν να αναζητηθούν άλλα αίτια από το μυοσκελετικό.
Αυτοί οι τραυματισμοί είναι πιο συχνοί σε αθλητές που συμμετέχουν σε αγώνες hockey στον πάγο, ξιφασκία, handball, σκι, αγώνες μετ” εμποδίων και άλμα εις ύψος ενώ μπορεί να αποτελέσουν από 5 έως 7 % όλων των κακώσεων των ποδοσφαιριστών.
Η διάγνωση είναι συχνά δύσκολη, τόσο για τον αθλητή όσο και για τον ιατρό, και παραμένει αδιευκρίνιστη περίπου στο 30% των περιπτώσεων. Παράγοντες που δυσκολεύουν τη διάγνωση είναι η πολυπλοκότητα της ανατομίας της περιοχής και η συχνή συνύπαρξη πολλών παθήσεων.
Σε μελέτη της ομάδας του Κ.Κωνσταντινίδη, που παρουσιάστηκε και βραβεύτηκε στο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής αφορούσε 92 επαγγελματίες και ερασιτέχνες αθλητές που αντιμετωπίστηκαν με λαπαροσκοπική αποκατάσταση. Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι η τεχνική αυτή είναι ασφαλής και αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του χρόνιου βουβωνικού άλγους των αθλητών.
Η κήλη των αθλητών (σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών)περιλαμβάνεται στις ανωμαλίες του οπισθίου τοιχώματος που προκαλούν βουβωνικό άλγος. Η πάθηση αυτή προκαλείται από σταδιακή αποδυνάμωση του οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού σωλήνα, με αποτέλεσμα μία κρυφή ευθεία ή λοξή βουβωνοκήλη. Εξαιτίας του γεγονότος ότι μόνο το οπίσθιο τοίχωμα παραβιάζεται, δεν παρουσιάζεται κλινικά ανιχνεύσιμη κήλη κατά τη φυσική εξέταση. Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι η κήλη των αθλητών είναι ο πιο συχνός λόγος χρονίου άλγους στους αθλητές.
Η κήλη των αθλητών χαρακτηρίζεται από ξαφνική έναρξη άλγους, βαθιά στη βουβωνική χώρα που σταδιακά επιδεινώνεται. Μπορεί να επεκτείνεται στον βουβωνικό σύνδεσμο (μηροβουβωνική χώρα), στο περίνεο και στους γλουτιαίους μυς. Χειρισμοί που αυξάνουν την ενδοκοιλιακή πίεση μπορεί να αυξάνουν τον πόνο (πχ βήχας). Η επέκταση του άλγους στους όρχεις ανευρίσκεται σε 30% των ασθενών.
Το βουβωνικό άλγος είναι πολύ ενοχλητικό για τον αθλητή και μπορεί να έχει επίπτωση στις επιδόσεις του. Αφορά κυρίως κινήσεις ποδοσφαιριστών, όπως κλωτσιές, απότομες επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, απότομες αλλαγές κατεύθυνσης και απότομες στροφές του κορμού.
Κλινικά, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την κήλη των αθλητών από τα άλλα αίτια βουβωνικού άλγους, όμως στην περίπτωση της κήλης ο πόνος εντοπίζεται συνήθως προς τα έξω και άνω σε αντίθεση με τη ρήξη οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού τόνου.
Οι ακτινογραφίες, το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία μπορεί να βοηθήσουν στον αποκλεισμό άλλων παθήσεων που προκαλούν βουβωνικό άλγος, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για τη διάγνωση της κήλης των αθλητών. Οι μη εγχειρητικές θεραπείες (πχ μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και βιταμίνες Β ) συνήθως αποτυγχάνουν αλλά μπορούν να δοκιμαστούν σε περιπτώσεις αβέβαιας διάγνωσης. Εάν τα συμπτώματα επιμείνουν, ο ασθενής θα πρέπει να υποβληθεί σε εγχειρητική διερεύνηση και αποκατάσταση. Υπάρχουν αναφορές για επιτυχή χειρουργική αντιμετώπιση της τάξεως του 90%.
Οι τεχνικές που εφαρμόζονται είναι δύο :
Η κλασσική «ανοικτή» μέθοδος, όπου πραγματοποιείται τομή 6-10 εκατοστών και αφού ανευρεθεί η κήλη, τοποθετούνται ράμματα ή πλέγμα για ενίσχυση του τοιχώματος.
Η λαπαροσκοπική εξωπεριτοναϊκή αποκατάσταση με τοποθέτηση πλέγματος (TEP), που είναι πιο σύγχρονη και προσφέρει καλύτερα αποτελέσματα. Η αποκατάσταση της κήλης πραγματοποιείται μέσα από 3 τομές των 5 χιλιοστών στο δέρμα, χωρίς να κόβονται οι μυς. Το πλεονέκτημα είναι ακόμα πιο προφανές όταν η κήλη είναι αμφοτερόπλευρη, οπότε η διόρθωση μπορεί να γίνει με τις ίδιες τομές. Ο χειρουργός εργάζεται με ειδική κάμερα και με μεγέθυνση 10-15 φορές και η επέμβαση ολοκληρώνεται γρήγορα, αναίμακτα και με μεγάλη ακρίβεια. Αμέσως μετά από την επέμβαση, ο ασθενής αισθάνεται ελάχιστο έως καθόλου πόνο ενώ επιστρέφει στις αθλητικές του δραστηριότητες μέσα σε 4-6 εβδομάδες σε αντίθεση με τις περιπτώσεις επέμβασης ανοιχτής χειρουργικής στις οποίες οι ασθενείς χρειάζονται 3-4 μήνες αποφυγής της καταπόνησης.
Η επικρατούσα άποψη σήμερα είναι ότι αυτοί οι ασθενείς θα πρέπει να χειρουργούνται με τη λαπαροσκοπική τεχνική από εξειδικευμένη ομάδα.
ΠΗΓΗ: www.iator.gr
