Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα ψυχικά νοσήματα. Την πρωτοβουλία πήραν από κοινού το 1994 η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Οι ειδικοί κάνουν λόγο για μία παγκόσμια «επιδημία» ψυχικών διαταραχών, επικαλούμενοι τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ο αριθμός των πασχόντων από κατάθλιψη, ξεπερνά παγκοσμίως τα 154 εκατομμύρια, ενώ ως το 2020 θα είναι η δεύτερη αιτία θανάτου παγκοσμίως. Οι πάσχοντες από σχιζοφρένεια είναι 25 εκατομμύρια, ενώ 95 εκατομμύρια υποφέρουν από διαταραχές σχετιζόμενες με κατάχρηση αλκοόλ.
Οσον αφορά την χώρα μας και σύμφωνα με πανεπιστημιακές έρευνες, μόλις το 80% όσων πάσχουν από κατάθλιψη αναζητούν βοήθεια και λιγότερο από το 50% προσφεύγει στη στήριξη του ιατρού. Ένα 10 με 12% του συνόλου του πληθυσμού όλων των ηλικιών πάσχει από ψυχικές ασθένειες.
Η σχέση της δημιουργίας με την ψυχική διαταραχή παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα. Μέσα στα άσυλα τα προϊόντα των λιγότερο ή περισσότερο δημιουργικών στιγμών της τρέλας , καμωμένα εν κρυπτώ , καταστρέφονται αμέσως είτε από τους ίδιους τους ασθενείς είτε από το προσωπικό . Όσα σώζονται παραμένουν λησμονημένα στη βαθιά ασυλιακή σιωπή. Όπως λησμονημένοι παρέμειναν και οι ίδιοι οι έγκλειστοι , ακινητοποιημένοι, όχι μόνο στο άσυλο αλλά και στο αίνιγμα της παραφροσύνης τους.
Στα πλαίσια της Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, 10 Οκτωβρίου 2012 στις 17:30 , θα προβληθεί από την ΕΤ-1 το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Γιάννη Κασπίρη με θέμα την ψυχική υγεία (αποτέλεσμα της δημιουργικής συνεργασίας με την Φωτεινή Τσαλίκογλου), με τίτλο: ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΛΟΙ , ΑΠΛΟΙ ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
“Αυτό που μας συγκινεί με την τρέλλα είναι παράλληλα και αυτό που μας τρομάζει και μας θέλγει , καθώς ανοίγει μυστικές χαραμάδες επικοινωνίας με την άλλη μέσα μας σκηνή , τη σκηνή των βίαιων και ανομολόγητων φαντασιώσεων μας.
Η ταινία παρακολουθεί μία ομάδα ασθενών στο Αττικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (ΨΝΑ), γνωστό ως ΔΑΦΝΙ. Χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας είναι η προσπάθεια τους να επιβιώσουν στο Ψυχιατρείο μέσα από την ¨καλλιτεχνική έκφραση¨ . Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν σε δύο χρονικές περιόδους με απόσταση 7 ετών μεταξύ τους .
Ηταν καλοκαίρι του 2006 που παρατηρούσα το μικρό μωρό μου στην αγκαλιά της μητέρας του και ήταν τότε που ήρθαν στη μνήμη μου οι έγκλειστοι ασθενείς του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής τους οποίους συνάντησα πριν από λίγα χρόνια. Οι μνήμες αυτές σύντομα έγιναν εμμονή. Αποφάσισα να γυρίσω μετά από χρόνια στο Δαφνί για να μάθω τι απέγιναν οι ασθενείς αυτοί.
Η ταινία αυτή είναι το αποτέλεσμα αυτού του σύντομου ταξιδιού μέσα στο χρόνο!”, λέει ο σκηνοθέτης και παραγωγός, Γιάννης Κασπίρης.
Η διάρκεια του ντοκιμαντέρ είναι 34 λεπτά, ενώ την επιμέλεια έκανε η Φωτεινή Τσαλίκογλου.