Αυτές οι κόκκινες ελιές (κερασοειδή αιμαγγειώματα), που εμφανίζονται σε διάφορα σημεία του σώματος, προκαλούν έντονη ανησυχία, καθώς, πολλές φορές, οι πάσχοντες τις συνδυάζουν στο μυαλό τους με πιθανή κακοήθεια ή υπερβολική έκθεση στον ήλιο και, άρα, μελάνωμα. Σίγουρα οι κόκκινες ελιές δεν είναι κάτι που μπορείτε να αμελήσετε. Ενώ είναι πάντα καλό να προσέχετε κάθε νέα ελιά ή κάθε μετάλλαξη ήδη υπάρχουσας ελιάς και κηλίδας στο δέρμα σας, δεν υπάρχει λόγος να πανικοβληθείτε.
Μια ελιά (ή σπίλος βάσει ιατρικής ορολογίας) είναι ένα είδος ανάπτυξης του δέρματος που εμφανίζεται όταν τα κύτταρα που παράγουν χρώμα στο δέρμα σας αυξάνονται υπερβολικά σε ένα σημείο και δημιουργούν ένα “σύμπλεγμα”. Συνήθως είναι στρογγυλό ή ωοειδές, μπορεί να αυξηθεί ή να μείνει επίπεδο και μπορεί να είναι μαύρο, καφέ ροζ ή κόκκινο. Οι περισσότερες κόκκινες ελιές δεν είναι καρκινικές.
Κόκκινες ελιές: Τύποι
Ελιές με ακανόνιστα χαρακτηριστικά
Οι περισσότερες ελιές κυμαίνονται από ανοικτό καστανό έως σκούρο καφέ χρώμα. Ωστόσο, οι “άτυποι σπίλοι” (επίσης γνωστό και ως δυσπλαστικοί) μπορεί να περιλαμβάνουν αποχρώσεις του κόκκινου, μαζί με καφέ. Αυτά τα μόρια περιλαμβάνουν συχνά ένα μείγμα χρωμάτων και συνήθως είναι επίπεδα ή ελαφρώς διογκωμένα στην επιδερμίδα. Οι άκρες είναι συχνά ακανόνιστες και τα όριά τους ασαφή.
Αυτού του τύπου οι κόκκινες ελιές είναι συχνά μεγαλύτερες σε μέγεθος από τις απλές κρεατοελιές και συχνά είναι μεγαλύτερες από το πλάτος μιας γόμας μολυβιού. Μπορούν να αναπτυχθούν σε οποιαδήποτε ηλικία και να εμφανιστούν οπουδήποτε στο σώμα, αν και συνηθέστερα βγαίνουν στην πλάτη, στο στήθος και στο τριχωτό της κεφαλής. Οι άτυποι σπίλοι είναι πιο κοινοί σε άτομα με ανοιχτόχρωμο δέρμα και θα πρέπει να εξετάζονται από γιατρό για να εξασφαλιστεί ότι δεν είναι καρκινικοί.
Ελιές τύπου Spitz
Ένας σπίλος Spitz είναι ένας ειδικός τύπος κρεατοελιάς που είναι συχνά κόκκινος, ροζ ή ανοιχτό καφέ, αλλά μπορεί να περιλαμβάνει και ένα μείγμα αυτών των χρωμάτων. Αυτές οι κόκκινες ελιές εμφανίζουν συνήθως διόγκωση σαν ένα σπυράκι και έχουν την τάση να αιμορραγούν εάν τις γδάρετε. Αναπτύσσονται πιο συχνά στο κεφάλι, τον λαιμό, τα χέρια ή τα πόδια και είναι συνήθως λιγότερο από 1 εκατοστό σε μέγεθος.
Πιο συχνά αναπτύσσονται σε άτομα με ανοιχτόχρωμο δέρμα και συνήθως εμφανίζονται κατά την παιδική ηλικία, παρόλο που μπορεί να εκδηλωθούν και σε ενήλικες. Ένας σπίλος τύπου Spitz συχνά αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, αλλά αυτό το είδος της κρεατοελιάς δεν είναι καρκινικό. Ωστόσο, επειδή μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολο να διακρίνετε έναν σπίλο Spitz από μια καρκινική ανάπτυξη του δέρματος, είναι καλό να πηγαίνετε πάντα στον γιατρό σας να το κοιτάξει.
Αγγειώματα
Τα αγγειώματα μοιάζουν με μικρές κόκκινες ελιές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι όγκοι του δέρματος. Είναι κατά κανόνα λίγο ανυψωμένες και ομαλές και εμφανίζονται πιο συχνά στο στήθος, στην πλάτη και στα χέρια. Τα αγγειώματα είναι πολύ συχνά και επηρεάζουν τους ανθρώπους όλων των κατηγοριών. Συνήθως αρχίσουν να εμφανίζονται σε ενήλικες κατά τη διάρκεια της τρίτης ή τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους και αυξάνουν σε αριθμό με την πάροδο της ηλικίας. Τα αγγειώματα δεν είναι καρκινικά. Επειδή είναι κατασκευασμένα από τα αιμοφόρα αγγεία, έχουν την τάση να αιμορραγήσουν εάν τα πληγώσετε.
Κόκκινες ελιές: Πότε εμφανίζονται και τι πρέπει να ξέρετε
Γενικά εμφανίζονται μετά τα 25 έως 30 χρόνια και είναι γνωστά ως κερασόχροα αιμαγγειώματα, ή στίγματα του Morgan, από το όνομα του Άγγλου χειρουργού που τα πρωτοπεριέγραψε τον 19ο αιώνα. Είναι τόσο συνηθισμένα που μετά την ηλικία των 75 ετών το 80% του πληθυσμού έχει ορισμένα στο δέρμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για απολύτως ασφαλείς εκδηλώσεις που σχετίζονται κυρίως με την ηλικία του φορέα τους.
Τα κερασόχροα αιμαγγειώματα τις περισσότερες φορές πρωτοεμφανίζονται σαν μικρές επίπεδες κηλίδες στην επιφάνεια του δέρματος, διαμέτρου ενός περίπου χιλιοστού και με χρώμα που κυμαίνεται από ανοιχτό κόκκινο έως βαθύ μπορντώ.
Μπορεί να εντοπίζονται σε οποιαδήποτε περιοχή του δέρματος, κυρίως όμως τα βρίσκουμε στον κορμό και τα άκρα, χωρίς να αποκλείεται και το πρόσωπο. Δεν εμφανίζονται σε βλεννογόνους και χαρακτηριστική τους ιδιότητα είναι ότι δεν εξαφανίζονται με την πίεση.
Ενώ αρχικά είναι μικρά και επίπεδα, αργότερα μπορεί να μεγαλώσουν σε μέγεθος και να φθάσουν μέχρι ένα εκάτοστό διάμετρο, ενώ ταυτόχρονα προβάλλουν περισσότερο πάνω από την επιφάνεια του δέρματος αποκτώντας μια θολωτή όψη, ενώ και το χρώμα τους μπορεί να γίνει πιο σκούρο. Ο αριθμός τους κυμαίνεται κατά περίπτωση από ελάχιστα έως εκατοντάδες και είναι σπάνιο να εξαφανιστούν μόνα τους. Σε μικροσκοπικό-ιστολογικό επίπεδο αντιστοιχούν σε απόλυτα καλοήθεις υπερπλασίες των επιφανειακών τριχοειδών αγγείων του δέρματος. Ο μηχανισμός που τα προκαλεί είναι ακόμα άγνωστος, αλλά φαίνεται ότι συχνά υπάρχει μια κληρονομική-οικογενής προδιάθεση.
Τα κερασόχροα αιμαγγειώματα μερικές φορές σχετίζονται με τις ορμονικές αλλαγές στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ενώ η μόνη και ευτυχώς σπάνια περίπτωση που θα πρέπει να μας κινητοποιήσουν είναι όταν εμφανιστούν πάρα πολλά μαζί σε μικρό χρονικό διάστημα, οπότε ίσως να σχετίζονται με κάποια εσωτερική νεοπλασία του οργανισμού και ειδικότερα με όγκους που εκκρίνουν προλακτίνη ή άλλες ορμόνες, οπότε θα πρέπει να γίνεται ο σχετικός έλεγχος.
Τα ίδια τα αιμαγγειώματα αποτελούν συνήθως θέμα αισθητικό, ιδίως όταν βρίσκονται στο πρόσωπο ή όταν υπάρχουν εκατοντάδες στον κορμό και τα άκρα. Μερικές φορές τα μεγαλύτερα μπορεί να τραυματίζονται εύκολα και να αιμορραγούν.
Η αντιμετώπισή τους είναι απλή και γίνεται στο χώρο του ιατρείου με τοπική αναισθησία και εφαρμογή ηλεκτροκαυτηρίασης ή laser, με πολύ καλά αισθητικά αποτελέσματα και χωρίς να μένουν ουλές ή υπερμελαγχρώσεις.
Πάντα πρέπει όμως πριν την εφαρμογή κάποιας τεχνικής καυτηριασμού να ελέγχονται τουλάχιστον τα μεγαλύτερα από τον δερματολόγο κλινικά και κατά προτίμηση με δερματοσκόπιο για αποκλεισμό πιο σοβαρών βλαβών που μπορεί να προσομοιάζουν σε κερασόχροα αιμαγγειώματα, όπως το πυογόνο κοκκίωμα και κυρίως το αμελανωτικό μελάνωμα ,οπότε η αντιμετώπιση είναι τελείως διαφορετική και σύνθετη.
