Κανένας γονιός, τη μέρα που γεννιέται το παιδί του, δεν ονειρεύεται για το μέλλον να το δει μπλεγμένο με τα ναρκωτικά. Και κανένα παιδί όταν το ρωτούν «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» δεν έχει σαν πρώτη απάντηση, «ναρκομανής». Κι όμως, τα ναρκωτικά μπαίνουν κάποια στιγμή στο σπίτι, μπρος αυτά και πίσω τους οι ενοχές, η ντροπή, ο θυμός, ο φόβος, η απόγνωση. Οι γονείς μπαίνουν στο φαύλο κύκλο των ερωτήσεων «τι κάναμε;», «γιατί σ’ εμάς;», «ποιος ή τι φταίει;». Τα βλέμματα χαμηλώνουν από ντροπή, η σιωπή πέφτει βαριά στο σπίτι, τα πατζούρια κλείνουν. Οι γονείς συμβουλεύουν, προσπαθούν να τον φέρουν στο φιλότιμο, κατηγορούν, απειλούν, νουθετούν, μαλώνουν, ουρλιάζουν, χρησιμοποιούν ακόμη και βία, εξαγοράζουν, διώχνουν από το σπίτι για να τον ξαναδεχτούν αμέσως μετά, καλύπτουν χρέη, λένε ψέματα στη δουλειά ή στο σχολείο, δικαιολογούν συμπεριφορές στους άλλους συγγενείς και στους φίλους. Ξεροσταλιάζουν σε δικηγορικά γραφεία, δικαστήρια, πληρώνουν ποινές και εκλιπαρούν για αθωώσεις.…

Ως εθιστική προσωπικότητα ορίζεται εκείνη η προσωπικότητα που έχει την έντονη τάση να καταλαμβάνεται από εμμονές στις οποίες είναι αδύνατο να αντισταθεί και προβαίνει καταναγκαστικά στη συμπεριφορά που οι εμμονές υπαγορεύουν. Ακόμη κι αν αποφασίσει ο εθισμένος να σταματήσει την εθιστική του δράση, ακόμη κι αν είναι βουτηγμένος στις ενοχές, ακόμη κι αν απέχει για σύντομο διάστημα και δεσμευτεί να απέχει, αργά ή γρήγορα οι εμμονές θα τον νικήσουν και θα επαναλάβει καταναγκαστικά, δηλαδή σαν να είναι με κάποιο τρόπο υποχρεωμένος ή καταδικασμένος, αυτό που τον πνίγει, τον εξευτελίζει, τον σκοτώνει. Είναι ανίσχυρος απέναντι στον εθισμό του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι οι εξαρτημένοι έχουν την πεποίθηση ότι ελέγχουν τη χρήση της αγαπημένης τους ουσίας, για να διαψευσθούν αργά ή γρήγορα και να συνειδητοποιήσουν ότι ηττήθηκαν κι ότι η ουσία τους ελέγχει πλήρως. Ο εθισμένος έχει δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά. Αυτά είναι: χαμηλή αυτοεκτίμηση και μεγαλομανία ταυτόχρονα. Ειδικά όσον αφορά στην ανάληψη…