Ένα μικρό ιστορικό θεραπευτήριο στην καρδιά της Καμποτζιανής ζούγκλας.  Ο ναός Neak Pean, που στη γλώσσα των Χμερ σημαίνει “Τα τυλιγμένα φίδια “, και ο οποίος ευρίσκεται στον ιερό χώρο του Angkor στην Καμπότζη, είναι κατ’ ουσία ένα τεχνητό νησί με ένα βουδιστικό ναό στη μέση, που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Jayavarman VII. Το όνομα προέρχεται από το μοτίβο των γλυπτών των φιδιών (Naga) που βρίσκονται ανεπτυγμένα γύρω από τη βάση της κεντρικής δομής του ναού. Ένας από τους δρόμους που οδηγούν στο ναό των τυλιγμένων φιδιών.  Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ο ναός Neak Pean αντιπροσωπεύει την Anavatapta, μια μυθική λίμνη στα Ιμαλάια, τα νερά της οποίας πίστευαν ότι θεράπευαν όλες τις ασθένειες. Ο ναός Neak Pean αρχικά σχεδιάστηκε για ιατρικούς σκοπούς, καθώς είναι ένα από τα πολλά νοσοκομεία της εποχής που χτίστηκαν από τον Jayavarman VII (περίπου 1181-1218). Σημερινό στιγμιότυπο έξω από το ναό.  Βασίζεται στην…

Ο Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ Βαν Γκογκ (1853–1890) δεν ήταν γνωστός ούτε αναγνωρισμένος και σημαντικός καλλιτέχνης, εν ζωή. Η κατάσταση άλλαξε όμως άρδην μετά το θάνατό του, αφού η φήμη του ξεπέρασε σύνορα και αντιλήψεις και σήμερα θεωρείται και αναγνωρίζεται ως ένας εκ των σημαντικότερων ζωγράφων όλων των εποχών. Κάπου στα 1888, ο Βαν Γκογκ εγκαταλείπει το Παρίσι και επισκέπτεται τη νότια Γαλλία και την περιοχή της Προβηγκίας. Την περίοδο εκείνη εμπνεύστηκε από το αγροτικό τοπίο και τη ζωή των κατοίκων της επαρχίας, θέματα τα οποία απέδωσε σταδιακά σε μερικούς πίνακές του. Είναι η εποχή δημιουργίας των έργων με τα έντονα χρώματα, το κίτρινο, πράσινο και μπλε να κυριαρχούν, όπως επίσης και η εμφάνιση των ηλιοτροπίων. Στην Άρλ, τον επισκέφτηκε κάποια στιγμή ο συνάδελφός του Πωλ Γκωγκέν. Σε κάποια διαφωνία τους, ο Βαν Γκογκ, με την ψυχική του υγεία πολύ κλονισμένη, κόβει ένα μέρος του αυτιού του και μεταφέρεται στο νοσοκομείο…

Η Guyart Marie ή Marie de l’ Incarnation (28 Οκτωβρίου 1559-30 Απριλίου 1672) ήταν μια καλόγρια που ίδρυσε την τάξη των Ουρσουλινών στη Νέα Γαλλία στο Κεμπέκ. Γεννήθηκε στην Tours της Γαλλίας και πέθανε στο Κεμπέκ του Καναδά. Κόρη του φούρναρη Florent Guyart και της Jeanne Michelet, η Marie βαφτίστηκε στην πρώην εκκλησία του Saint-Saturnin. Η μητέρα της καταγόταν από την Babou de La Bourdaisières, μια παλιά και αριστοκρατική οικογένεια που είχε διακριθεί στην υπηρεσία της εκκλησίας και του κράτους, αλλά η Jeanne Michelet προτίμησε να παντρευτεί έναν απλό και ειλικρινή εργάτη που είχε καθιερωθεί στο χώρο του και τιμούσε τη συντεχνία του. Οι Guyarts έδωσαν στα επτά παιδιά τους, τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια, μια βαθιά χριστιανική ανατροφή και μόρφωση. Η Μαρία πήγε στο σχολείο σε μικρή ηλικία. Μια νύχτα λέγεται ότι είδε τον Κύριο σε ένα όνειρο. Σκύβοντας από πάνω της, τη ρώτησε: “Θέλεις να είσαι δική μου’’;…

Το βιβλίο αυτό που παρουσιάζεται από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ και τον ιατρό-συγγραφέα Γεώργιο Σχορετσανίτη, αποτελεί τη συνέχεια της επιτυχούς ταξιδιωτικής του περιπλάνησης, απ’ όπου (και όπου) μας μεταφέρει τις εμπειρίες και αναμνήσεις του με το μοναδικά γλαφυρό αλλά και πλήρως εμπεριστατωμένο από πλευράς ενημέρωσης και γνώσεων τρόπο του. Η ξενάγηση αρχίζει από την Εσθονία των κάστρων, των πύργων και των παραμυθιών, όπου αριστοτεχνικά συνδέει τα μνημεία και τα ιστορικά και επιστημονικά γεγονότα γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν. Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στη Λετονία, την αιχμή του δόρατος της οικονομικής ανάπτυξης της Βαλτικής, με τα μουσεία, τις ιστορικές παρακαταθήκες και τα κάστρα της. Τέλος, ανακαλύπτουμε τη Λιθουανία των δασών, των βάλτων και των λιβαδιών, με την πλούσια λογοτεχνική κληρονομιά και την αναμφισβήτητη συμμετοχή της στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής ιστορίας. Είναι ένα πρωτότυπο οδοιπορικό με πλούσια εικονογράφηση και με εξαιρετική σημασία στην κάθε λεπτομέρεια των τόπων που περιγράφονται και τον τρόπο…

“Τα ταξίδια είναι βάρβαρα. Σ’ αναγκάζουν να εμπιστεύεσαι τους ξένους και να ξεχνάς εκείνη τη γνώριμη άνεση του σπιτιού σου και των φίλων σου. Βρίσκεσαι συνεχώς έξω από τα νερά σου. Τίποτα δεν είναι δικό σου εκτός από τα βασικά, τον αέρα, τον ύπνο, τα όνειρα, τη θάλασσα, τον ουρανό, όλα τα πράγματα που τείνουν στο αιώνιο ή ότι φανταζόμαστε από αυτό” Cesare Pavese Παρατηρώ από τον εικοστό πρώτο όροφο, τον περίγυρο του ξενοδοχείου μου στη Μόσχα, κοντά στο σταθμό του μετρό Σοκολνίκι, της κόκκινης γραμμής 1, που ονομάζεται και Σοκολνίσκαγια. Περασμένες έντεκα το βράδυ, ένα βράδυ ζεστό, υγρό, αποπνικτικό και καπνισμένο. Στο βάθος του οπτικού μου πεδίου, η γνωστή εικόνα. Όλα τα καταστήματα παρά το περασμένο της ώρας φωταγωγημένα και φυσικά ανοιχτά. Η πάλαι ποτέ μειωμένη κυκλοφορία των αυτοκινήτων και των ανθρώπων έδωσε τη θέση της στην καινούργια ετούτη κατάσταση. Ανάμεσα σ’ αυτά, ξεχωρίζει απ’ τα χρώματα και…

‘’…υπάρχουν ήττες που οι άνθρωποι μπορούν να μεταμορφώσουν, αν μη τι άλλο, σε νικηφόρες καταστροφές…’’ Αντόνιο Λόμπο Αντούνες, Στου διαόλου τη μάνα Ο πορτογάλος μυθιστοριογράφος Αντόνιο Λόμπο Αντούνες, ανακάλυψε τη λογοτεχνική σταδιοδρομία, εμβολιάζοντας και φροντίζοντας καταβεβλημένους στρατιώτες, ξεγεννώντας εγκύους και φέρνοντας στον κόσμο ανύποπτα βρέφη, εκτελώντας παράλληλα άχαρους τραυματικούς ακρωτηριασμούς και φροντίζοντας για την περαιτέρω διάθεση και χειρισμό των πτωμάτων. Ο Αντούνες εκπαιδεύτηκε ως γιατρός, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, απεστάλη στην Αγκόλα, κοντά προς το τέλος ενός παντελώς εν τέλει ανώφελου πολέμου, κατά τον οποίο η πορτογαλική παραπαίουσα αυτοκρατορία προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει την αφρικανική αποικία της. Σε ένα αυτοσχέδιο στρατιωτικό ιατρείο και χειρουργείο, φρόντιζε τα μερικώς ή ολικώς ακρωτηριασμένα μέλη των στρατιωτών, ενώ ακριβώς δίπλα ο βοηθός του ζαλισμένος από το όλο μακάβριο τελετουργικό έστρεφε το κεφάλι του στην άλλη άκρη, διαβάζοντας δυνατά ταυτόχρονα κάποιες οδηγίες χειρουργικής φύσεως και…

Στις 29 του Ιουλίου του 2005, η UNESCO συμπεριέλαβε επισήμως τρία από τα μεσαιωνικά ιατρικά χειρόγραφα του Αζερμπαϊτζάν, στον κατάλογο του παγκόσμιου προγράμματος ‘’Μνήμη του Κόσμου’’. Το γεγονός ετούτο ήρθε ως αποτέλεσμα μιας μακράς, περίπλοκης διαδικασίας που επιβεβαίωσε την αυθεντικότητα των συγκεκριμένων εγγράφων και χειρογράφων. Στόχος του προγράμματος είναι να εκπροσωπεί την πολυμορφία των λαών, των γλωσσών και των πολιτισμών και ακόμα, όπως λέει, να κρατήσει ψηλά έναν καθρέφτη που να αντικατοπτρίζει στον κόσμο τη γνώση και τη σοφία της συλλογικής μνήμης. Η αποστολή της UNESCO είναι ιδιαίτερα απαραίτητη και υποδειγματική, δεδομένου ότι η μνήμη του κόσμου είναι τόσο εύθραυστη σήμερα και καθημερινά μερικά από αυτά τα ανεκτίμητα έγγραφα, χάνονται και διαγράφονται για πάντα από το πρόσωπο της γης. Άλλωστε είναι προφανές ότι τα συγκεκριμένα αυτά, ζωτικής πολιτιστικής σημασίας χειρόγραφα, δε μπορούν να αντικατασταθούν. Μια γωνιά δίπλα από τα τείχη της παλιάς πόλης του Μπακού με το μνημείο του ποιητή,…

‘’Ο πόλεμος είναι το σχολείο της αδελφοσύνης και του δεσμού της αγάπης. Είναι ο πόλεμος που έφερε τους λαούς σε επαφή, με την αμοιβαία επιθετικότητα και σύγκρουση, και υπήρξε η αιτία που ο ένας γνώρισε και αγάπησε τον άλλο. Η ανθρώπινη αγάπη δε γνωρίζει καλύτερη αγκαλιά ή πιο καρποφόρες συνέπειες, απ’ ότι ο νικητής και ο ηττημένος στο πεδίο της μάχης” Miguel de Unamuno, Tragic Sense of Life Ενώ τριγύρω οι αμερικανικές επιχειρήσεις κατέστρεφαν κάθε ίχνος επίγειας φυτικής και ζωικής ζωής, αναιδούς… από μια άποψη, δεδομένου ότι αντιστεκόταν σε ότι ισχυρότερο είχαν επινοήσει ο ανθρώπινος νους και η ισχυρότερη τεχνολογία, κάτω από τη γη, μέσα στα τούνελ κάποιοι βιετναμέζοι χειρουργοί προσπαθούσαν να σώσουν ανθρώπινες ζωές βιετναμέζων αγωνιστών. Επόμενο ήταν κάποιοι να γίνουν ήρωες! Μία από τις εισόδους των σηράγγων του Κου Τσι, όπως είναι σήμερα. Ο γιατρός Vo Hoang Le, ήταν ένας από τους πλέον αξιοσημείωτους άνδρες που διακρίθηκε στον…

Η κυρία με το σκυλάκι είναι ένα μικρό διήγημα του Άντον Τσέχωφ που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1899. Μας αφηγείται την ιστορία της μοιχείας μεταξύ ενός ρώσου τραπεζίτη και μιας νεαρής κοπέλας που συναντά κατά τη διάρκεια των διακοπών του στη Γιάλτα. Η ιστορία περιλαμβάνει τέσσερα μέρη. Περιγράφει την αρχική συνάντηση στη Γιάλτα, την τελειοποίηση της υπόθεσης και του υπόλοιπου χρόνου στη Γιάλτα, την επιστροφή του Γκούρωφ (Gurov) στη Μόσχα και την επίσκεψή του στην πόλη της Άννας, και τέλος τις επισκέψεις της Άννας στη Μόσχα. Ο πολύπειρος Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ δήλωσε κάποια στιγμή ότι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα διηγήματα που γράφτηκαν ποτέ. Ο Ντμίτρι Γκούρωφ είναι ένας τραπεζίτης στη Μόσχα, παντρεμένος με μια κόρη και δύο γιους. Δυστυχισμένος στο γάμο του, αντιπαθεί τη δύστροπη γυναίκα του, συχνά είναι άπιστος, αν και θεωρεί γενικώς τις γυναίκες “κατώτερη φυλή.” Κατά τη διάρκεια των διακοπών του στη Γιάλτα, βλέπει μια νεαρή…

Στις 29 Απριλίου του 1961, ένας γιατρός της έκτης Σοβιετικής Αποστολής στην Ανταρκτική, ο Leonid Rogozov 27 ετών, αισθάνθηκε πόνο στο δεξιό κάτω τεταρτημόριο της κοιλιακής χώρας, το δεξιό λαγόνιο βόθρο όπως είναι ευρύτερα γνωστό μεταξύ των χειρουργών και ανεξήγητο πυρετό. Την επόμενη ημέρα, η κατάσταση ήταν χειρότερη. Μη έχοντας κάποια πιθανότητα να καλέσει ένα αεροπλάνο, μοναδικός γιατρός στον σταθμό εκείνο, ονόματι “Novolazarevskaya’’, τη νύχτα της 30ης Απριλίου ο χειρουργός προχώρησε σε απεγνωσμένη ενέργεια με το να προβεί σε εγχείρηση σκωληκοειδεκτομής στον εαυτό του χρησιμοποιώντας μόνον τοπική αναισθησία, συνεπικουρούμενος από έναν μηχανικό και ένα μετεωρολόγο του σταθμού.  Η έκφραση του Ρώσου χειρουργού… επί τω έργω! Το 1959 ο Leonid Rogozov (14 Μαρτίου 1934-21 Σεπτεμβρίου 2000) έγινε αποδεκτός ως ειδικευόμενος στη χειρουργική για την απόκτηση της εν λόγω ειδικότητας. Ωστόσο η περίοδος εκείνη διακόπηκε απότομα για κάποιο χρονικό διάστημα λόγω συμμετοχής του Leonid σε αποστολή στην Ανταρκτική, το Σεπτέμβριο του 1960,…