Το σεξ λοιπόν! Πολλοί λένε, μια από τις σημαντικότερες, για κάποιους η σημαντικότερη, εκδήλωση του ανθρωπίνου είδους. Του χρωστάμε πρώτα από όλα την ύπαρξή μας.
Δεν θα ήμουν εδώ να σας γράφω, ούτε εσείς να με διαβάζετε, αν κάποιο ζευγάρι, οι γονείς μας, δεν είχαν κάνει σεξ εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή κάποτε. Αν το είχαν κάνει την επόμενη μέρα, ας πούμε, και εγώ και εσείς δεν θα ήμασταν!!! Θα ήταν κάποιοι άλλοι! Είναι το πρώτο, το πιο μεγάλο, το πιο ανεπανάληπτο δώρο που μας πρόσφεραν. Την ίδια τη ζωή. Όχι με την απλή έννοια της διαιώνισης του είδους. Αλλά με την έννοια της ατομικότητας. Έγιναν πάρα πολλά για το σεξ. Πόλεμοι, εγκλήματα, μεγάλες αγάπες. Στα προ Χριστού χρόνια δεν του εδίδετο πάρα πολλή σημασία. Απλώς υπήρχε. Αργότερα οι Θρησκείες το ποινικοποίησαν. Το θεώρησαν αμαρτία κάποιες. Προ ημερών, σε μουσουλμανική χώρα, γυναίκα βασανίσθηκε μέχρι θανάτου επειδή είχε ερωτική σχέση!
Σήμερα κυριαρχεί στην ζωή των ανθρώπων. Παντού βλέπει κανείς ερωτικά σύμβολα, ερωτικά υπονοούμενα, ερωτικές σκηνές. Όλα σήμερα είναι σεξ. Η συμπεριφορά, το ντύσιμο, η ατομική περιποίηση, οι φιλοδοξίες, η τάση για εξουσία, το χρήμα, αν δεν προέρχονται κατευθείαν από το σεξ, αποσκοπούν τουλάχιστον στο να ικανοποιήσουν την ανάγκη και για το σεξ. Το σεξ έχει στρεβλωθεί. Έχει υπερτονισθεί. Έχει αποαισθηματοποιηθεί. Καθώς περνούν τα χρόνια παρατηρεί κανείς ότι ολοένα και περισσότερο, το ανθρώπινο είδος πλησιάζει στο μη-νοήμον ζωικό βασίλειο. Σεξ μόνο. Χωρίς να περιβάλλεται από ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως συναίσθημα, αγάπη, έρωτας, σεβασμός. Ίσως θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι το ανθρώπινο είδος είναι με βάση τη συμπεριφορά του και πιο κάτω από το ζωικό. Τουλάχιστον το ζώο ζευγαρώνει για τη διαιώνιση του είδους. Δεν βλέπει, επειδή δεν μπορεί, το σεξ σαν εξουσία, αυταρέσκεια, ψυχολογική επιβεβαίωση, επιβολή, επιτυχία. Το αντιλαμβάνεται όπως του το έταξε η φύση. Και δεν παρεμβαίνει σε αυτό. Γιατί δεν έχει νόηση.
Ας πάμε στη φύση λοιπόν. Να την καταλάβουμε. Και αν μπορούμε να την αποκρυπτογραφήσουμε. Ας αρχίσουμε από το φυτικό βασίλειο. Τα φυτά. Άραγε νοιώθουν; Αισθάνονται; Αγαπούν; Ερωτεύονται; Οι πιο πολλοί ίσως γελάσουν με τις ερωτήσεις. Ας περιμένουν όμως λίγο. Τα παρατηρούμε να ανθίζουν την άνοιξη, να γενούν καρπούς, να πολλαπλασιάζονται. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι ακίνητα! Ριζωμένα! Δεν έρχεται σε επαφή το ένα με το άλλο. Δεν αγκαλιάζονται, δεν κάνουν σεξ! Και πως επομένως γίνεται η γέννηση, η παραγωγή, η διαιώνιση. Και να αμέσως μπροστά μας η πρώτη «πονηριά» της φύσης. Έδωσε τα έντομα. Που στην ανάγκη τους να τραφούν, άθελά τους, γονιμοποιούν. Έδωσε τον αέρα. Που στην ανάγκη του να φυσήξει, άθελά του γονιμοποιεί.
Αντιλαμβανόμαστε αμέσως, ένα ακίνητο βασίλειο, ριζωμένο, στην τροφή του (γη, νερό, βροχή) να αναπαράγεται, να διαιωνίζεται, να γεννά. Ένα σεξ έμμεσο. Μπορούμε μετά από αυτήν την παρατήρηση να πούμε ότι η αχλαδιά στο χωριό μας, όταν γονιμοποιείται από την μέλισσα, για να γεννήσει αχλάδια, δεν αισθάνεται ηδονή; Ή κάποια ικανοποίηση έστω; Ο καθένας μπορεί να απαντήσει. Αρκεί να παρατηρήσει και να σκεφτεί. Κοιτάζοντας απλά τη φύση, το φυτικό βασίλειο, την άνοιξη. Ένας οργασμός, γονιμοποίησης, παραγωγής, ανάπτυξης, ομορφιάς. Η σεξουαλική επαφή του φυτικού βασιλείου σε όλη της την μεγαλοπρέπεια!
Ας συνεχίσουμε με το ζωϊκό βασίλειο. Με τα ζώα. Ας αφήσουμε εμάς στο τέλος. Τα ζώα έχουν μια τεράστια διαφορά σε σχέση με τα φυτά. Κινούνται! Τρέχουν, περπατούν, αλλάζουν περιοχές. Δεν είναι στατικά όπως τα φυτά. Επομένως πιο «ανεξάρτητα» για τη φύση. Λιγότερο ελέγξιμα από αυτήν. Ο Νους λοιπόν της φύσης κάθισε και σκέφθηκε. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να διαιωνίσει τα ζώα. Δεν ήταν τόσο εύκολο όπως τα φυτά. Που με τα έντομα, με τον αέρα, ξεμπέρδεψε σχεδόν αμέσως. Έπρεπε να βρει κάτι τόσο δυνατό, τόσο ισχυρό ώστε να μπορέσει να ελέγξει την συνέχεια της ζωής τους. Και γεννήθηκε η δεύτερη «πονηριά». Ποιά; Ο οργασμός. Η αποκορύφωση του σεξ. Η ανάγκη των αρσενικών να νοιώθουν σεξουαλική πείνα για τα θηλυκά. Η ανάγκη των θηλυκών να παραδίδονται με ευχαρίστηση στα αρσενικά για να γονιμοποιηθούν. Και ο Νους της φύσης λοιπόν έλυσε το πρόβλημα. Τα ζώα πια, ας τρέχουν, ας αλλάζουν περιοχές, ας κινούνται, όπου θέλουν. Είναι όμως «κλειδωμένα» στον οργασμό τους, στην ικανοποίηση του ζωικού αυτού ενστίκτου τους. Είναι «κλειδωμένα» στο να αναπαράγονται. Είναι «κλειδωμένα» στην «χαρά» που νοιώθουν εκείνες τις στιγμές. Ας φαντασθούμε μόνο να μην υπήρχε η «πονηριά» του οργασμού στα ζώα. Πιστεύει κανείς ότι θα υπήρχαν; Ούτε για δείγμα φυσικά!
Βιβλιογραφία:
Επίτομος Φυσιολογία. Ιωάννου Χατζημηνά. Αθήνα 1979. σελ. 349-352.
