Οι υποχρεώσεις τις καθημερινότητας πολλές. Οι απαιτήσεις της δουλειάς ή …. της εύρεσης εργασίας ακόμη περισσότερες. Ο χρόνος που μένει να περάσουμε με την οικογένειά μας, τους φίλους μας ή ακόμη και μόνοι μας μηδαμινός έως ανύπαρκτος. Οι φράσεις «δεν προλαβαίνω», «τρέχω», «τρέχω και δεν φτάνω», «δεν μου φτάνει το 24ωρο» και άλλες παρόμοιες είναι οικείες σε όλους. Τόσο να τις χρησιμοποιούν, όσο και να τις ακούν. Οι «ατζέντες» των περισσότερων είναι πλήρεις, χωρίς πολλά περιθώρια αλλαγής ή παρέκκλισης από το πρόγραμμα. Και ενώ το να έχει κάποιος άνθρωπος πολλά να κάνει και να γεμίζει το πρόγραμμά του θα μπορούσε να είναι ευχάριστο, σπουδαίο έως και επιθυμητό, η σημερινή, γεμάτη άγχος καθημερινότητα έρχεται να το διαψεύσει. Γιατί; Θα θέλαμε να μην κάνουμε πράγματα; Θα θέλαμε να μη δουλεύουμε; Θα θέλαμε να μην υπάρχουν προκλήσεις; Η απάντηση για τους περισσότερους είναι «Όχι». Τότε; Τι συμβαίνει; Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν…

Συνηθίζουμε να λέμε «αγορίστικα» ή «κοριτσίστικα» παιγνίδια. Τα παιγνίδια ωστόσο δε χρειάζεται να έχουν «γένος». Όμως αποκτούν «γένος» μέσα από τη φυσική ροπή των γονιών να ανταποκριθούν στα κοινωνικά στερεότυπα, που θέλουν τους άνδρες να είναι περισσότερο «δυναμικοί» ή και «επιθετικοί» και τις γυναίκες πιο «αδύναμες», «γλυκές», «συγκαταβατικές» και «προστατευτικές». Τα παραδοσιακά πρότυπα των ρόλων που τα δύο φύλα επιτελούν – είτε το θέλουμε είτε όχι – καλά κρατούν και στις μέρες μας. Τα παιχνίδια δε χρειάζεται να έχουν «γένος» – τουλάχιστον σε απόλυτο βαθμό – διότι έτσι τα παιδιά μαθαίνουν ότι κάποια πράγματα δεν είναι αντρικά, ή γυναικεία, αλλά ανθρώπινα. Λαθεμένα, δυστυχώς, θεωρούμε ότι η επιλογή των παιχνιδιών διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην ταυτότητα του φύλου των παιδιών. Τα παιδιά αποκτούν την ταυτότητα του φύλου τους κατά την περίοδο των προσχολικών τους χρόνων. Η ταυτότητα του ρόλου του φύλου διαμορφώνεται από βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Οι κοινωνικοί παράγοντες διαδραματίζουν…

Όταν καταφθάνει το μικρότερο αδελφάκι στην οικογένεια, η αντίδραση και η ζήλεια του μεγαλύτερου παιδιού είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Αν το καλοσκεφτούμε, η αδελφική ζήλεια δεν είναι περίεργη ούτε και άδικη! Στη πραγματικότητα, το μεγαλύτερο παιδί χάνει τα προνόμια που είχε μέχρι τώρα στην οικογένεια. Δεν είναι πια το μόνο που θα απολαμβάνει χάδια, αγκαλιές, περιποίηση. Αντιθέτως, τον πρώτο καιρό η θέση του παραγκωνίζεται αρκετά, λόγω της εξάντλησης των γονέων από το μωρό. Πώς εκδηλώνεται η ζήλεια; Η ζήλεια μπορεί να εκδηλώνεται λεκτικά ή και έμπρακτα. Πολλά παιδιά παρουσιάζουν επιθετική συμπεριφορά απέναντι στο αδελφάκι, σε άλλα παιδάκια ή ακόμα και στους ίδιους τους γονείς. Επίσης, ενδέχεται να επιδείξει επικίνδυνες και ακραίες συμπεριφορές, με στόχο να κλέψει τη προσοχή των δικών του. Υπάρχει, βέβαια, περίπτωση το παιδί να επιστρέψει σε πρώιμα ηλικιακά στάδια. Δηλαδή, ίσως αρχίσει να μιλάει πάλι σα μωρό ή ακόμα και να βρέχει το κρεβάτι του- μπορεί…

Η ψυχογενής στυτική δυσλειτουργία, δηλαδή η στυτική δυσλειτουργία που οφείλεται σε αμιγώς ψυχολογικά αίτια, απασχολεί ως πρόβλημα σημαντικό ποσοστό του αντρικού πληθυσμού όλων των ηλικιών, των κοινωνικοοικονομικών ομάδων, των μορφωτικών επιπέδων κλπ. Σε πολλές περιπτώσεις το πρόβλημα αντιμετωπίζεται περιστασιακά και παρέρχεται ή, σε άλλες περιπτώσεις, ταλαιπωρεί τον άντρα για αρκετό χρονικό διάστημα και καθίσταται χρόνιο. Το βέβαιο πάντως είναι ότι η στυτική δυσλειτουργία βιώνεται από τον ίδιο τον άντρα και πιθανώς και από τη σύντροφό του ως μια κατάσταση ματαιωτική και ταπεινωτική και σίγουρα δύσκολη στο χειρισμό, νοητικό και συναισθηματικό. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην υψηλή «επένδυση» της αντρικής αυτοεικόνας και αυτοεκτίμησης στο αντρικό γεννητικό όργανο, το φαλλό, και τη λειτουργία της στύσης ως σύμβολο της αντρικής δύναμης και επάρκειας. Η παραμικρή «δυσκολία» στη στυτική λειτουργία, έστω και συμπτωματική, εύκολα γιγαντώνεται και εξελίσσεται σε ανησυχία, εκνευρισμό, καταστροφολογική σκέψη και άγχος απόδοσης κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Πολλοί άντρες θεωρούν…

Ποια είναι τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που είναι μόνος, νιώθει μόνος και δυσκολεύεται να ενταχθεί και να λειτουργήσει σε διαπροσωπικές σχέσεις; Δεν πρέπει να είσαι μόνος για να νιώθεις μόνος. Η εποχή μας, με τις οικονομικές και κοινωνικές της δυσκολίες, κάθε άλλο παρά βοηθάει τα μοναχικά άτομα να ξεπεράσουν τον πόνο της επιβίωσής τους. Η μοναξιά συνοδεύει πολύ κόσμο, είτε υπάρχει είτε όχι η φυσική παρουσία τρίτων. Συχνά μάλιστα η μοναξιά εντείνεται στην παρουσία τρίτων. Η αίσθηση του «ανήκειν» για ορισμένους είναι ξένη και οδυνηρή. Το άτομο που αισθάνεται μόνο συχνά διακατέχεται και από έναν φόβο, μια εγγενή αμηχανία και έλλειψη χαράς όταν είναι ανάμεσα σε κόσμο. Νιώθει ότι οι άλλοι υπερτερούν σε εμφάνιση, καριέρα, επιτυχία, πλούτο, κοινωνικότητα και αυτοεκτίμηση, ενώ πασχίζει να αποφύγει τις κοινωνικές συναναστροφές για να βουτήξει σε έναν ψευδαισθησιακά ασφαλή κόσμο στον οποίο νιώθει καλύτερα μόνος. Νιώθει πηγαία μέσα του ότι είναι διαφορετικός από τους άλλους…

Η οικονομική κρίση έχει πλέον εντελώς διαφορετική διάσταση και καταγράφεται τελείως διαφορετικά σε σχέση με τρία χρόνια πριν, όταν πρωτοακούσαμε περί οικονομικής κρίσης. Σε άλλες περιπτώσεις έχει εξελιχθεί σε κρίση όλων των μορφών, ενώ σε άλλες έχει απλώς αποκαλύψει την «κουκουλωμένη», ήδη υπάρχουσα κρίση. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν μπορούμε να μιλάμε πια μόνο για οικονομική κρίση. Η κρίση είναι πολιτική, κοινωνική, υπαρξιακή, κρίση αξιών και όχι μόνο. Η κρίση έχει απλωθεί πολύ πιο πέρα από το πορτοφόλι. Έχει απλωθεί στην καρδιά και το μυαλό. Έχει απλωθεί στις γιορτές και τις χαρές. Στο καθημερινό τραπέζι. Έχει απλωθεί στους δρόμους…. Η σκέψη αυτή με κάνει να θέλω να κάνω ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Να πάω τέσσερα ή πέντε χρόνια πίσω.. να θυμηθώ τότε. Τότε που η «οικονομική κρίση» ήταν… δεν ήταν. Στη σκέψη και μόνο νοιώθω μια γλυκιά νοσταλγία. Με τη πρώτη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι τα…

Ο φόβος αποτελεί φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μπροστά σε επικίνδυνες καταστάσεις και μπορεί να χαρακτηριστεί ως προσαρμοστική, χρήσιμη συμπεριφορά. Οι φόβοι της παιδικής ηλικίας είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι των πρώτων χρόνων ανάπτυξης του παιδιού και αποτελούν αποτελεσματικό μέσο αποφυγής επικίνδυνων καταστάσεων ή/ και αντικειμένων. Μπορεί να είναι φόβοι πραγματικοί (π.χ. φόβος για τις αστραπές) ή φόβοι φανταστικοί (π.χ. φαντάσματα). Σε μία έρευνα για την προβληματική συμπεριφορά των φυσιολογικών παιδιών διαπιστώθηκε ότι 90% των παιδιών είχαν ποικίλους φόβους. Παρόλο ότι οι φόβοι είναι ως ένα βαθμό κάτι συνηθισμένο στην παιδική ηλικία, η σοβαρότητά τους μπορεί να κριθεί μόνον από τις συνέπειες που έχουν στην καθημερινή ζωή του παιδιού. Οι φόβοι διακρίνονται σε έμφυτους και επίκτητους. Έμφυτοι φόβοι είναι αυτοί που παρουσιάζονται στο παιδί χωρίς να τους έχει δημιουργήσει το περιβάλλον, ενώ επίκτητοι φόβοι είναι εκείνοι που δημιουργούνται από το περιβάλλον ή ακόμα και από τους γονείς. Έμφυτοι φόβοι: α) Ο φόβος…

Η σχιζοφρένεια είναι μια από τις πιο πρώτες επίσημα καταγεγραμμένες ψυχικές διαταραχές και ανήκει στην κατηγορία των ψυχώσεων. Ο πρώτος που περιέγραψε τα συμπτώματα και ονόμασε την διαταραχή αυτή ήταν ο Μπλόιερ (Eugen Bleuler) στις αρχές του 20ου αιώνα. Έκτοτε η συμπτωματολογία της σχιζοφρένειας σε γενικές γραμμές παρέμεινε η ίδια, αν και οι γνώσεις μας γύρω από τα αίτιά της εμπλουτίστηκαν σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες χάρη στην ταχεία πρόοδο της επιστήμης. Σήμερα όμως, 100 χρόνια μετά την περιγραφή της από τον Μπλόιερ, ένα πολύ βασικό ερώτημα διχάζει την επιστημονική κοινότητα: υπάρχει όντως η σχιζοφρένεια; Τι είναι η σχιζοφρένεια; Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση αυτού του ερωτήματος θα ήταν χρήσιμο να παραθέσουμε τα βασικά συμπτώματα/χαρακτηριστικά της σχιζοφρενούς συμπεριφοράς, όπως περιγράφονται από τα επίσημα ψυχιατρικά εγχειρίδια που είναι διαθέσιμα αυτή τη στιγμή. Σύμφωνα με το DSM-IV-TR, για να χαρακτηριστεί κάποιος ως σχιζοφρενής πρέπει να έχει τουλάχιστον δύο από τα ακόλουθα συμπτώματα: Παραισθήσεις (οπτικές/ακουστικές…